Του Μανόλη Αρχοντάκη
Ένα από τα πιο σπουδαιότερα πράγματα που πρέπει να εφαρμόσει ο άνθρωπος στη ζωή του είναι η νοητική στάση που κρατάει απέναντι στις καταστάσεις, στους συνανθρώπους του και γενικότερα σε οτιδήποτε υπάρχει – είτε έμψυχο είτε άψυχο. Πολλοί συγγραφείς βιβλίων αυτοβοήθειας, όπως ο κορυφαίος Napoleon Hill, ή ο Clement Stone, ο Brian Tracy και άλλοι, δίνουν έμφαση στη νοητική στάση που πρέπει να κρατάμε για να πετύχουμε τους στόχους μας. Σε αυτό το άρθρο δεν θα μιλήσω για τις σκέψεις που πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε επιτυχημένοι, αλλά για τις σκέψεις που πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, και να είμαστε σε αρμονία με το σύμπαν γενικότερα.
Η σκέψη είναι όντως ύλη και σε ό,τι επικεντρώνουμε την προσοχή μας, μεγαλώνει και γίνεται πραγματικότητα. Αυτή η ιδέα έχει γίνει αντιληπτή από πολλά μεγάλα μυαλά που έχουν περάσει από τον πλανήτη, από τα αρχαία χρόνια μάλιστα, και σε πολλούς πολιτισμούς. Θα με ρωτήσεις, “πώς είναι πραγματικό κάτι τέτοιο;” και γιατί, για παράδειγμα, “αφού σκέφτομαι θετικές σκέψεις, δεν μπορώ να ξεπεράσω διάφορες ασθένειες που έχω πάθει;” Και αυτό είναι αλήθεια. Το πρόβλημα φαίνεται ότι βρίσκεται και στο συναίσθημα. Αν έχεις κάνει μια σκέψη και έχεις προσθέσει συναίσθημα, την έχεις οραματιστεί και την έχεις πιστέψει κιόλας – η σκέψη σου πολύ σύντομα γίνεται ένα αληθινό γεγονός, που δεν αλλάζει εύκολα. Για να αλλάξει, χρειάζεται να κάνεις μια άλλη, ακριβώς αντίθετη, πάλι με συναίσθημα, πίστη και φαντασία, συν το να έχεις και την πρόθεση να κάνεις κάτι για να αλλάξεις. Εναλλακτικά, πρέπει να περιμένεις να σβήσει από μόνο του το αρνητικό σου κάρμα και να περιμένεις να έρθει ένα θετικό.
Σε αυτό το άρθρο δεν θα επικεντρωθώ στη δύναμη της σκέψης και πώς να την υλοποιήσουμε, γιατί το έχω κάνει αναλυτικά στο βιβλίο μου “Your Life in Your Hands: Apply Your Power and Take Control of Your Destiny”. Σε αυτό το άρθρο θέλω να επικεντρωθώ μόνο στη γενική νοητική στάση που πρέπει να κρατάει κάποιος για να ζει αρμονικά μες στο σύμπαν.
Η νοητική στάση που πρέπει να κρατάμε για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι αυτή της αγάπης. Πρέπει κάποιος να αγαπάει, περισσότερο, και όλο περισσότερο. Και όταν λέω να αγαπάει, δεν εννοώ μόνο την οικογένειά του ή τους συγγενείς του, αλλά τα πάντα: τους συνανθρώπους του, τα ζώα, τα δέντρα, τους βράχους, ακόμα και οτιδήποτε είναι τελείως άψυχο, όπως την πόρτα, τα έπιπλα του σπιτιού του, το αυτοκίνητό του – οτιδήποτε υπάρχει σε αυτό το σύμπαν. Πρέπει να νιώθουμε τέτοια αγάπη για το πόμολο που ανοίγουμε την πόρτα, όπως για τον σύντροφό μας. Στην αρχή κάτι τέτοιο φαίνεται παράλογο, γιατί έχουμε μάθει να αγαπάμε το πολύ-πολύ μόνο τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, και μερικοί άνθρωποι τα κατοικίδιά τους και τα φυτά τους, με όσους δηλαδή έχουν κάποια σχέση. Εδώ όμως δε μιλάω μόνο για αυτήν την αγάπη, αλλά για την ποιότητα του νου μας – μιλάω για την αγάπη σαν ενέργεια.
Αυτό μπορείς να το παρατηρήσεις στους ανθρώπους τριγύρω σου. Κάποιος που έχει νεύρα, έχει την ποιότητα του θυμού. Κάποιος που είναι συμπονετικός έχει την ποιότητα της συμπόνιας, κάποιος άλλος δεν θέλει κανέναν – έχει δηλαδή την ποιότητα να είναι αντιπαθής κτλ. Παρατήρησε τους ανθρώπους και θα δεις ότι δεν έχει σχέση αν έχεις κάποια σχέση μαζί τους, αυτή είναι η νοητική στάση που κρατάνε το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ημέρας. Και φυσικά αυτή η νοητική στάση τους δημιουργεί την πραγματικότητα γύρω τους.
Όταν ήμουν έφηβος, συνήθως κρατούσα κυρίως δύο νοητικές στάσεις: αυτή του φόβου, και αυτή του θυμού. Και φυσικά λάμβανα τα αποτελέσματα των σκέψεών μου. Για παράδειγμα, δεν μου άρεσε να βάζω κράνος όταν οδηγούσα το μηχανάκι μου. Και γνωρίζοντας ακόμα ότι αυτό είναι παράνομο και ότι μπορούσε να με σταματήσει και να μου δώσει πρόστιμο η τροχαία, εγώ εξακολουθούσα να το αγνοώ. Σε πληροφορώ ότι πριν από κάθε στροφή που ήταν να πάρω, όταν με έπιανε ο φόβος ότι θα έπαιρνα πρόστιμο από την αστυνομία, η αστυνομία έκανε μπλόκο εκεί, και εγώ φυσικά έπαιρνα το πρόστιμο που μου αναλογούσε! Όπως έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, “φέρε τη σκέψη του διαβόλου στο μυαλό σου, και θα τον δεις μπροστά σου!”
Μιλάω για αυτή την ποιότητα σκέψης. Όταν δηλαδή η σκέψη σου μετατρέπεται και γίνεται πραγματικότητα γύρω σου. Γι’ αυτό ξεκίνα από τώρα να αγαπάς χωρίς λόγο, επειδή είναι κάτι όμορφο. Η αγάπη έχει τη δική της αξία και φέρνει τα δικά της αποτελέσματα. Όσο περισσότερο αισθάνεται κάποιος αγάπη, τόσο πιο χαρούμενος γίνεται. Και οι άνθρωποι που δεν αγαπάνε καθόλου είναι οι πιο δυστυχισμένοι, γιατί δεν έχουν την απαραίτητη ενέργεια που φέρνει την ευτυχία. Για να γίνεις ευτυχισμένος, πρέπει αναγκαστικά να αγαπάς. Επίσης, με την αγάπη, νιώθει κανείς ότι ανήκει στο σύμπαν, ότι είναι ενωμένος, ότι το Όλον ποτέ δεν ξεχνάει κανέναν, και ότι δεν θα τον ξεχάσει κι αυτόν. Ένας που δεν αγαπάει, νιώθει ξεκομμένος, ότι είναι παρείσακτος σε αυτή τη Γη. Αυτή είναι η πηγή όλης της δυστυχίας στον κόσμο. Είτε είσαι πλούσιος είτε φτωχός, αν δεν αγαπάς και δεν αγαπιέσαι από κάποιον, πώς να είσαι ευτυχισμένος;
Κάποιος που έχει νεύρα, ασυνείδητα επηρεάζει τους άλλους να του φερθούν με νεύρα. Κάποιος που είναι αδιάφορος απέναντι σε όλους, αναγκάζει τους άλλους να είναι αδιάφοροι σε αυτόν. Αυτός που αγαπάει, απλά επηρεάζει τους άλλους – τους κάνει να τον αγαπούν! Γι’ αυτό, όταν αισθάνεσαι άσχημα για οποιονδήποτε λόγο, να θυμάσαι ότι εσύ δημιούργησες αυτή την κατάσταση μέσα σου. Αν είσαι ευτυχισμένος, η ενέργειά σου ρέει. Γι’ αυτό ξεκίνα να αγαπάς, όσο πιο πολύ μπορείς. Χάιδεψε ένα δέντρο, πλύνε τα πιάτα με αγάπη, αγάπα το σώμα σου. Αγάπα τα πάντα! Και σιγά-σιγά, αυτή η ποιότητα της αγάπης θα μπει βαθιά μέσα σου και θα γίνει τρόπος ζωής σου!
Για τους πολύ προχωρημένους μαθητές της ζωής, όλα τα παραπάνω που έγραψα μπορεί να μην ισχύουν. Δεν είναι ότι δεν μπορούν να αγαπήσουν, ή ότι δεν τους αρέσει αυτή η ιδέα, απλά όποιος έχει φτάσει μερικά σκαλοπάτια πριν ή μετά τη Νιρβάνα (μπορείς να το πεις και Το Βασίλειο του Θεού, Σαμάντι, Σατόρι κτλ., δεν έχει σχέση), γίνεται – θα έλεγα – πιο ουδέτερος. Έχει ξεπεράσει τον δυϊσμό της αγάπης και του μίσους, του καλού και του κακού, του όμορφου και του άσχημου. Ό,τι εμφανιστεί στη ζωή του, το αποδέχεται. Η αγάπη του είναι τόσο μεγάλη που στην κυριολεξία έχει χάσει το εγώ του – αυτή τη μονάδα που οι περισσότεροι είμαστε – και έχει γίνει ένα με το σύμπαν. Αν είσαι ένα με το σύμπαν, δεν έχεις το παραμικρό συναίσθημα, ούτε ιδιοτελή αγάπη, ούτε γίνεσαι κακεντρεχής με οποιονδήποτε. Αυτός είναι ο τελικός μας στόχος. Αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, ας αρχίσουμε να θαυμάζουμε και να αγαπάμε τα πάντα και όλους! Αυτό είναι το έργο μας, και πετυχαίνοντας την αγάπη για τα μικρά πράγματα, πλησιάζουμε – κάνοντας ένα ακόμα βήμα – για να αγαπήσουμε και να γίνουμε ένα με όλη την ύπαρξη.